GR462. Valentine Zena Cienie przeszĹoĹci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

puls. Interesowało ją to, kim w tym momencie jest dla Kale'a. Jaki moment ich zna-
jomości ranny przeżywa? Czy postrzega ją w tej chwili jako piętnastoletnią panien-
kę, czy też przeskoczył tych kilkanaście lat i wrócił do rzeczywistości? A może w
ogóle o niej nie myśli?
Niestety, nie było żadnego sposobu, żeby się tego dowiedzieć.
W nagłym przypływie samokrytycyzmu pomyślała, że Londa zdecydowanie
lepiej nadaje się na towarzyszkę Kale'a i że to z nią powinien jezdzić na Kajmany.
Całe życie Jessi koncentrowało się tu, na północy. Nigdy nie miała specjalnej ocho-
ty nigdzie wyjeżdżać. U rodziców w Kalifornii była raz, a i tak skróciła swój pobyt.
Wyjrzała za okno. Gdyby pogoda była lepsza, zdecydowałaby się natychmiast
na powrót do domu. Nic jej tutaj nie trzymało. Chciała tylko zyskać pewność, że z
Kale'em jest wszystko w porządku.
Kale ocknął się chyba jakiś czas temu i zauważył, że Jessi patrzy przez okno.
- Nie opuścisz mnie, prawda? - spytał zupełnie przytomnym, choć jeszcze
słabym głosem.
- Nie. Zostanę z tobą - zapewniła go, wiedząc, że kłamie.
Chyba że chodziło mu wyłącznie o szpital. Tutaj gotowa była wytrwać do
S
R
końca Kale znowu zamknął oczy. Wciąż był słaby, a rozmowa stanowiła dla niego
nie lada wysiłek.
Po chwili do drzwi zastukał Del i wsunął się do środka, zanim go zaprosiła.
- Uratowaliśmy jeszcze jednego! - zawołał rozpromieniony.
Poinformował ją, że operacja Burnessa trwała cztery godziny, ale się udała.
Obecnie lekarze określali jego stan jako poważny, ale już nie krytyczny.
- Wspaniale - ucieszyła się Jessi.
Del spojrzał na Kale'a.
- Ten Noble kiepsko wyglądał - zauważył. - Dlaczego dali mu tlen?
- Lekarz mówił coś o złamanych żebrach.
- No, jasne! - Del pokiwał głową. - Dlatego tak płytko oddychał w śmigłowcu.
Pewnie go bolało. Twardy facet. Obudził się?
Jessi rozłożyła ręce w bezradnym geście.
- Trudno powiedzieć - odparła. - Coś mówi, ale raczej o przeszłości. Tak, jak-
by wspominał młodość. Sama nie wiem, czy był przytomny.
- To normalne - zawyrokował Del. - Zadzwonię, żeby poznać prognozy. Może
będziemy mogli wrócić. Tutaj jest już spokojnie.
Jessi nie chciała przyznać, że pragnie zostać przy łóżku Kale'a. Tak czy tak,
warto sprawdzić, jaka jest pogoda.
Del był już na korytarzu, kiedy coś sobie przypomniał i wrócił do pokoju.
- Pewnie jadłaś dziś tylko śniadanie - stwierdził. - Czas na obiad czy raczej
kolację.
Jessi początkowo nie chciała dać się namówić na wyjście do szpitalnej restau-
racji. W końcu się jednak zgodziła, ponieważ rzeczywiście zaczął doskwierać jej
głód. Napięcie już opadło i ciało domagało się respektowania swoich praw.
Kiedy wrócili do pokoju po niecałej półgodzinie, Kale miał jedno oko otwarte
i był przytomny. Drugie przykrywał olbrzymi gazik z okładem, który przyniosła
pielęgniarka. Spojrzał uważnie na Jessi, kiedy weszła do pokoju wraz z Delem.
S
R
- Curt Burness miewa się już lepiej - poinformował go felczer. - Operacja się
udała.
- To dobrze - wymamrotał. - Jessi...
Del podszedł do drzwi.
- Zapomniałem, że mam się dowiedzieć o pogodę - wyjaśnił i wyszedł.
Zostali we dwoje w szpitalnym pokoju. Teraz Jessi wiedziała, że Kale jest już
całkowicie przytomny. Miał tylko wciąż kłopoty z mówieniem.
- Jessi, coś mi się... śniło.
Podeszła do łóżka i usiadła obok.
- Wiem - powiedziała. - Będę musiała wracać, jeśli pogoda się poprawiła.
- Niech... się nie poprawia - wykrztusił z wyraznym wysiłkiem Kale. -
Przyjdz... jutro.
Jessi skinęła głową, myśląc, że najchętniej zostałaby tu z Kale'em przez cały
czas. Cieszyła się, że odzyskał przytomność. To był dobry znak.
- Dotknij mnie - poprosił.
- Gdzie?
- Wszystko... - przerwał, żeby wziąć oddech - ...jedno.
Dotknęła delikatnie jego ręki, a palce Kale'a wolno zacisnęły się wokół jej
dłoni. Był słaby jak dziecko. To niezwykłe, że udało mu się wsiąść do helikoptera o
własnych siłach.
S
R
ROZDZIAA DZIESITY [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony