Krzysztof Ĺroda PodrĂłĹźe do Armenii i innych krajĂłw (2012r.)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

owce będą potrzebowały podściółki, która odizoluje je od
zmarzniętej ziemi, a�wtedy nic nie nada się do tego tak do-
brze jak ich własne odchody.
Wiedziałem to ja, więc Jura również musiał wiedzieć.
Mimo to zachował się nieładnie. Wyszedł z�papierosem
przed namiot i�stanął w�tryumfalnej pozie na lekko roz-
stawionych nogach, żeby żartować sobie z�Kniazia i�jego
pracowitości. I�głupoty. Kniaz cierpliwie wysłuchiwał tych
złośliwości ze swoim bezradnym, lecz coraz mniej wy-
raznym uśmiechem. Ale mnie zrobiło się nieprzyjemnie.
Próbowałem przywołać Jurę do porządku. Bezskutecznie.
Zdaje się, że zdążył tego dnia wypić więcej niż trzy kielisz-
ki wódki. Więc zrezygnowałem z�jego towarzystwa. A�po-
nieważ Kniaz oburzył się, kiedy zaproponowałem, że mu
pomogę, odszedłem na bok, żeby po prostu usiąść gdzieś
na trawie.
I�właśnie wtedy zaczęły się dziać te wszystkie niezwykłe
rzeczy. Niemal jednocześnie. Było popołudnie, raczej póz-
ne niż wczesne. Cienie robiły się coraz dłuższe, ale światło
nie było już tak ostre jak jeszcze przed godziną. Na doda-
tek kobiety zaczęły rozpalać ogień w�żelaznych piecykach,
141
a�dym wydostający się z�blaszanych kominów, zamiast
wznosić się ku niebu, snuł się poziomymi warstwami po
obozowisku. Powietrze stało się więc błękitne, a�kiedy słoń-
ce zsunęło się jeszcze niżej i�poczerwieniało� błękitno-
różowe.
Owce wracały z�pastwiska i�wszędzie dookoła zaczął się
ruch. Chłopcy zaganiali je do zagrody, ale kilka krów, któ-
re przyszły razem z�nimi, zabłąkało się między namioty.
A�może nie zabłąkało się, może tak miało być, ponieważ
wkrótce pojawiły się kobiety z�wiadrami i�zajęły się ich
dojeniem.
Chodzi mi nie tylko o�ruch i�krzątaninę. Chodzi mi
również o�towarzyszący im i�narastający z�każdą minutą
zgiełk. Słychać było nerwowe beczenie owiec tłoczących
się w�wejściu do zagrody, słychać było pokrzykiwania pa-
stuchów i�głosy kobiet, brzęczały pałąki metalowych wia-
der. I�szczekały psy.
Psów było więcej niż jeszcze przed chwilą. Nie o�dwa, nie
o�trzy i�nie o�cztery. W�pewnej chwili naliczyłem ich trzy-
naście, a�pewnie nie policzyłem wszystkich� zbyt wielkie
panowało wśród nich ożywienie. Wszystko zaczęło się od
tych trzech młodych jazydów, którzy przed kwadransem
przyjechali konno z�odległego o�kilka kilometrów innego
obozowiska. Za nimi przybiegła cieknąca suka. A�za nią
trzy psy. A�potem kolejne� wszystkie równie wielkie i�prze-
rażające jak te, które widziałem wcześniej.
Ale na tym nie koniec. Baran, po którego przyjechał
brat Kniazia, już nie żył. Bardzo dobrze, że nie widzia-
łem jego śmierci. Musiały jednak asystować przy niej psy,
nauczone pewnie wyczuwać takie okazje. A�raczej suki�
psy były przecież zajęte czymś innym. Jednej z�nich udało
się chwycić w�zęby odciętą głowę i�teraz, goniona przez
142
wszystkie pozostałe, wpadła między namioty, szukając
miejsca, gdzie mogłaby spokojnie pokruszyć czaszkę i�od-
dzielić kości, mięso i�skórę od zupełnie niejadalnych rogów.
Dwie grupy psów spotkały się i�na chwilę wymieszały ze
sobą� warcząc, skowycząc i�szczekając� po czym rozbieg-
ły się, każda w�swoją stronę.
Zaniepokojona wonią krwi krowa wyrwała się dojącej ją
kobiecie. Kobieta wstała, chwyciła długi patyk i�bezsilnie
wymachując rękoma, próbowała przegnać obie psie groma-
dy. Ale zamęt narastał i�wydawało się, że nie uda się po-
łożyć mu kresu� w�każdym razie nie w�tak prosty sposób.
A�jednak, kiedy niebo pociemniało, wszystko zaczę-
ło uspokajać się i�cichnąć. Nie od razu. Stałem na skraju
obozowiska, a�wokół mnie wciąż poruszały się czernieją-
ce coraz bardziej ludzkie sylwetki. W�powietrzu mieszały
się zapachy dymu, mleka i�krowiego łajna. Słychać było
jeszcze psy� ale gdzieś tam, daleko, w�ciemności. Więc
stałem tak, nie mogąc do końca uwierzyć, że to wszystko
dzieje się naprawdę.
Kiedy wreszcie uwierzyłem, znów� po raz trzeci już
chyba� poczułem, że jestem w�miejscu, którego tak roz-
paczliwie szukałem w�czasie tych wszystkich wyjazdów na
Kaukaz. A�mimo to następnego ranka odszedłem. Wcale
nie dlatego, że świat urządzony jest tak, że na dłuższą metę
trudno przebywać na wysokich wierzchołkach gór. Nie�
z�powodów znacznie bardziej przyziemnych.
Kniaz nie poszedł tego dnia z�owcami. Zjedliśmy razem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony