Palmer Diana Muzyka miĹoĹci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Jessika odprowadziła wzrokiem idącą do sypialni przy�
jaciółkę. Zataiła przed nią część prawdy. Nadmierna szcze�
rość nie miała sensu, ponieważ Sabina wciąż rozpamiętywa�
ła doznane krzywdy. Jessika trzezwo oceniała sytuację. Zbo�
lały głos Thorna pozwalał się domyślić, że dumny mężczyzna
także cierpi. Był szczerze zaniepokojony, choć prawdo�
podobnie nie zdawał sobie sprawy, że stracił życiową szan�
sę. Sabina znała go lepiej niż inni ludzie. Stała mu się bardzo
bliska, dlatego brutalnie ją odtrącił. Al doszedł do identycz�
nych wniosków. Niestety, złość to obosieczna broń. Thorn
płacił teraz za swój błąd. Jessika czuła się jak zdrajczy-
ni, bo współczuła przyszłemu szwagrowi. Sabina i Thorn
dobrali się jak w korcu maku. Każde z nich dobrowol�
nie tkwiło w swojej skorupie jak w pułapce. Z obawy przed
120 MUZYKA MIAOZCI
cierpieniem trzymali się z daleka od ludzi, których mogli�
by pokochać. Jessika smutno potrząsnęła głową. Wkrót�
ce położyła się spać. Z pokoju Sabiny dobiegał cichutki
szloch.
Al i Jessika pobrali się w poniedziałkowy ranek. Ceremo�
nia była o wiele bardziej uroczysta, niż można się było spo�
dziewać. Sabina przypuszczała, że zważywszy na okoliczno�
ści, świadkiem będzie któryś ze współpracowników, ale gdy
weszła do skromnego kościoła, obok pana młodego stał jego
brat.
Sabina przystanęła u drzwi. Miała na sobie beżowy ko�
stium. Panna młoda ubrana była w krótką, prostą, kremową
sukienkę. Podbiegła natychmiast do swej druhny i przyja�
ciółki.
- Nie będzie ci się naprzykrzać - przeszła od razu do
rzeczy. - Musiał mi to obiecać.
Sabina poczuła, że zaraz się rozpłacze. Jeszcze nie odzy�
skała spokoju i pewności siebie. Po chwili zaczęła nie�
pewnie:
- Omal się nie spózniłam. Dennis, nasz impresario, otrzy�
mał właśnie ciekawą propozycję z Nowego Jorku. Szef bar�
dzo znanego klubu chce, żeby nasza kapela dała u niego serię
koncertów. Możemy zacząć choćby zaraz. Facet proponuje
wysokie honoraria. Oczywiście przyjęliśmy ofertę. Długo
czekaliśmy na taką okazję. Poza tym... w Nowym Jorku nikt
mnie nie zna - wykrztusiła z trudem.
- Przesadzasz z tymi obawami! - oznajmiła stanowczo
Jessika. - Na miłość boską, tamci goście Thorna to ludzie
z klasą. Na pewno nie pobiegną do redakcji pierwszego le-
MUZYKA MIAOZCI 121
pszego brukowca, żeby sprzedać zasłyszane przypadkiem
rewelacje! Thorn również nie posunąłby się do tego!
- Czyżby? - zapytała Sabina łamiącym się głosem. Zerk�
nęła ukradkiem na szerokie plecy okryte grafitową marynar�
ką, na ciemną czuprynę, którą tak niedawno czule głaskała.
Gdy stanęła przy ołtarzu za Jessiką, Thorn zaczął się jej
przyglądać. Przez moment czuła się jak w pułapce, porażona
intensywnością jego spojrzenia. Był okropnie blady. Spra�
wiał wrażenie całkiem wyczerpanego. Pod oczami miał głę�
bokie cienie. Patrzył na nią ze smutkiem i rezygnacją. Sabina
z satysfakcją pomyślała, że i on ma za sobą bezsenną noc.
Doskonale! Niech cierpi!
Ominęła Thorna, unikając jego wzroku. Na szczęście ce�
remonia ślubna miała być krótka. Kiedy duchowny odczyty�
wał z Biblii znajome wersety, Sabinie z żalu ścisnęło się
serce. Szkoda, że nie spotkała Thorna w innych okoliczno�
ściach. Przygryzła wargę, żeby się nie rozpłakać. Kiedy usły�
szała, że małżonkowie staną się jednym ciałem, mimo woli
spojrzała na Thorna, który nadal przyglądał się jej z uwagą.
Szybko odwróciła wzrok. Studiowała uważnie wzory dy�
wanu.
Thorn! Z uwielbieniem powtarzała w duchu jego imię.
Thorn... Jak bardzo musiał jej nienawidzić, skoro zdobył się
na takie okrucieństwo. Fakt, że sumienie nie dawało mu
spokoju. Miał nawet poczucie winy. Ale to wszystko. Nigdy
mu na niej nie zależało. Chciał ją mieć. Nic więcej. Teraz
litował się nad udręczoną ofiarą.
Sabina przymknęła oczy. Wolałaby zobaczyć w jego
wzroku pogardę niż litość.
Po kilku minutach uroczystość dobiegła końca. Al z rado-
122 MUZYKA MIAOZCI
ścią pocałował żonę, a następnie przyjął gratulacje od du�
chownego oraz brata. Sabina drżącymi wargami musnęła
policzek Jessiki i uśmiechnęła się do niej.
- %7łyczę szczęścia - powiedziała cicho.
- Zadzwonię do ciebie, gdy wrócimy z podróży po�
ślubnej.
- Zapewne nie zastaniesz mnie w mieście - przypomnia�
ła Sabina z wymuszonym uśmiechem. W uszach brzmiał jej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Podstrony